De engel in het gekkenhuis, Bjorn Cocquyt.
"De ondraaglijke leegheid van het bestaan."
Met 'De Engel in het gekkenhuis' worden de spots gericht op een schrijver van eigen Blandijnse bodem. Bjorn Cocquyt, oud-student Oost-Europese talen aan onze faculteit, bewijst met zijn debuutroman Gent met haar - al dan niet duistere - hoekjes en scherpe kantjes als zijn broekzak te kennen.
Onze stad, tijdens haar tien zwoele hoogdagen van de Gentse Feesten, vormt het schouwtoneel van een tragedie, die dankzij de onverschilligheid van de hoofdfiguur en het gevoel voor humor van de schrijver, amper tragisch als dusdanig aanvoelt.Op de hobbelige Gentse straten heeft afgestudeerd leeghanger Bent Van der Brinck zijn levenspad uitgestippeld. Als werkloos oud-student Pools sleept hij zich door de dagen met een onwrikbaar voornemen een boek te schrijven; maar de tijd om een pen in de hand te nemen, verdwijnt steeds weer in de roes van de leegte, in de stinkende zaakjes van zijn beste vriend, in de pillen, in de vrouwen die eerder zijn weerzin dan zijn liefde verdienen, in het Gent dat met al haar vitaliteit de mantel der liefde over zijn mateloze luiheid werpt.
Het levensmotto 'wie geen slagen wil krijgen, moet ze zelf uitdelen', geeft Bent een soort gewetenloosheid die hem toch door geen enkele lezer zou kunnen kwalijk genomen worden. Enerzijds rolt Bent zich gewillig en steeds opnieuw door de modder om zijn vriend Siegfried uit de poel te kunnen redden, anderzijds laat hij een kneus van zesentwintig afranselen ter afrekening van oude pesterijen uit de middelbare school. 'Een verhaal dat leest als een trein' zou bij dit boek het terechte cliché zijn. 'De engel in het gekkenhuis' sleept je mee door de wirwar van het werkelijke leven en de oudste herinneringen van Bent Van der Brinck. Bent als vijventwintiger, verondersteld in de hoogdagen van het leven, maar eerder als bittere tobber, verwikkeld in de zaken waar hij liever niks mee te maken had gehad. De 'net-niet'-crimineel voor wie ieder tijdens het lezen dan toch plots een zekere sympathie weet te bespeuren.
Naast de cynisch bittere mijmeringen, die het ene moment je nekhaartjes de hoogte injagen en je het andere ogenblik, onbewust, luidop laten grinniken op de trein; geeft Bjorn Cocquyt ons, Gentse studenten, als exclusief kersje op de taart: onze stad, met de ons gekende cafés op de ons gekende pleintjes. Voor iedereen die in deze barre tijden, om de studieboeken even te vergeten, zich graag bedrinkt aan een verhaal dat je meesleept van pagina 1 tot pagina 141. Of: hoe de studie Slavistiek aan de Blandijn ook kan aflopen
(lv)
