Zes aangename manieren om te procrastineren

Geheel per toeval stelde ik vast dat deze blog/site eigenlijk nog steeds tamelijk wat bezoekers heeft, terwijl ik hem al bijna een jaar schandelijk verwaarloos. Stom van me want het is een eenvoudig, leuk, goedkoop middel om mezelf ongehoord te promoten, te branden, te verkopen,... Het is het gedroomde medium om mijn uitgever te verlossen van alvast een van de nog 872 exemplaren die hij heeft liggen van dat romannetje van me.
Het is misschien zelfs een manier om reclame te maken voor mijn onderneminkje. Bloggen dus. Laat ik het mezelf vooral niet te moeilijk maken en een tekst recupereren die ik al een tijd geleden schreef. Eenvoudig copy-pastewerk. Recyclage is goed voor het milieu.

Een blogje over procrastineren... omdat dat leuk is. Omdat ook dat een vorm van procrastineren is. (in werkelijkheid heb ik net een tekst over bouwmethodes afgewerkt en wil ik even mijn gedachten verzetten alvorens hem te reviseren met voldoende afstand en een leeg hoofd).

Zes aangename manieren om te procrastineren

(dat woord staat trouwens niet op www.woordenlijst.org, het zal wel een anglicisme zijn veronderstel ik)

[één] Facebook
[twee] mailen
[drie] planning en to do-lijstjes
[vier] de krant
[vijf] bijleren op Twitter
[zes] boodschappen

Wat heb ik daarover te zeggen?

Wat kan ik daarover meer zeggen dan dat ik lui ben en slechts presteer zonder strakke deadlines. Dodelijk voor een zelfstandige thuiswerker zou je denken, maar dat valt best mee. Procrastineren stelt me in staat op een later tijdstip pijnlijk efficiënt te zijn, omdat de tijd dan dringt. Maar die lijst dus...

[één] Heel zelden is het een handig communicatiemiddel, veelal zit je er gewoon tijd te verdoen met vrienden die je niet kent, muziek die andere graag horen, nieuwsberichten die je niet interesseren... Prachtig! Al moet ik zeggen dat ik de laatste weken meer naar Twitter neig.

[twee] Ik ben een schrijver, geen prater. Als ik iemand iets moet vragen of vertellen, zal ik in eerste instantie niet naar de telefoon grijpen. Ik mail. Dat is minder storend voor de tegenpartij en ik moet mijn gedachten en mijn discours niet op voorhand ordenen, wat ik voor elk telefoontje dus wel doe. Alleen, kost het natuurlijk veel meer tijd. Mail schrijven, mail sturen, reminder toevoegen zodat ik het mailtje niet vergeet op te volgen en als er antwoord komt even informeren naar de kinderen, naar het werk, de gezondheid,... voor je het weet ben je een halve dag bezig met mails te beantwoorden.  

[drie] Heerlijk toch. Je hebt massa's werk waaraan je niet wil beginnen, dus maak je een lijstje van wat je allemaal zou doen, mocht je geen lijstje aan het maken zijn. Dan plaats je er deadlines naast en de workload natuurlijk en voor je het weet heb je een heuse planning. Als je daarin onderlegd bent is de conclusie dat je die dag niet meer hoeft te werken en je alles nog wat kunt uitstellen.

[vier] Pas op nummer vier omdat ik zelfs in De Standaard zelden meer dan twee artikels vind, die het lezen waard zijn. Ik scrol even over de homepage - want ik lees de krant enkel online - voor ik begin te werken en onder de middag en ik weet weer wat er gaande is in de wereld. Meer hoeft dat niet te zijn.

[vijf] Dankzij Twitter krijg ik een dagelijkse digest aan artikelen over social media. Die info komt van pas in mijn werk als, ahum, online communicatieadviseur, dus moet ik dat allemaal lezen... toch? Natuurlijk niet, maar ik lees het niettemin, ik word daardoor beter in mijn job, kan klanten beter adviseren, het is kortom wat een professional hoort te doen... maak ik mezelf dan wijs.

[zes] Snel even bij de slager stoppen, naar de Carrefour een pizza halen terwijl ik die facturen ga posten, dan verliezen we straks geen tijd met koken. En onderweg even stoppen bij de cd-winkel. Snel, snel,... want we hebben het druk druk druk!