Ik ben altijd op mijn hoede voor eufismen, hoewel ik er vaak ook de charme of zelfs noodzaak van inzie.
Maar dus toch... kritisch.
Mijn interne sirene sloeg dan ook groot alarm toen ik de openingszin las van een brief die mijn bank me stuurde:
'De economische omgeving is in volle beweging.'
'Dat had ik ook al gemerkt, u balanceert al maanden op de rand van het bankroet,' antwoordde ik spontaan. Ook al zegt de openingszin eigenlijk niets, ik had door dat er slecht nieuws ging komen.
En ja hoor.
Het kantoor waaraan ik mijn centjes toevertrouw gaat sluiten.
Een fusie heet het, om de dienstverlening te optimaliseren en beter aan de noden van de klanten te kunnen voldoen. Natuurlijk. Ik had niet anders durven denken.
De copywriter van dienst zal tegelijk warm en koud gezweet hebben toen hij zijn opdracht kreeg. "We gaan zoveel kantoren sluiten en jij moet dat brengen als goed nieuws! Het woord crisis wil ik niet horen of lezen. Duidelijk?"
Heel duidelijk.
Zo duidelijk als de economische crisis die in volle beweging is.
donderdag 9 april 2009
vrijdag 27 februari 2009
Een biertje graag
In Vlaanderen bestel je een pintje als je op café gaat. Maar in Nederland?
Enkele weken geleden ging ik langs bij mijn uitgever om een planning en een to do-lijst op te stellen voor de publicatie van mijn eerste roman.
Na een autorit van net geen twee uur, kwam ik rond het middaguur in Maastricht aan. Voorbeeldig een parkeerticket kopen en op zoek naar een tent waar ik iets kon eten. Een kwartiertje stappen bracht me bij een gezellig cafeetje dat, op de barman na, volledig leeg was.
Marco Borsato door de luidsprekers, het kon niet missen. Dit is Nederland zoals wij het ons voorstellen.
“Kan ik gelijk iets brengen om te drinken in afwachting van het eten?” vroeg de vriendelijke barman, terwijl hij me de menukaart aanreikte. En of meneer misschien een krant wil?
“Nee dank je,” zei ik en tikte op mijn boek (Khaled Hosseini – Duizend schitterende zonnen). “En doe me maar een biertje.” Een weloverwogen woordkeuze in de overtuiging dat de goede man een pintje niet zou begrijpen.
“Een pilsie,” zei hij terwijl hij zich naar de bar draaide.
Ik had weer eens te hard geprobeerd.
Nederlanders drinken geen pintjes of biertjes, ze drinken pilsies. Op de koop toe hele kleintjes van 20 centiliter!
Enkele weken geleden ging ik langs bij mijn uitgever om een planning en een to do-lijst op te stellen voor de publicatie van mijn eerste roman.
Na een autorit van net geen twee uur, kwam ik rond het middaguur in Maastricht aan. Voorbeeldig een parkeerticket kopen en op zoek naar een tent waar ik iets kon eten. Een kwartiertje stappen bracht me bij een gezellig cafeetje dat, op de barman na, volledig leeg was.
Marco Borsato door de luidsprekers, het kon niet missen. Dit is Nederland zoals wij het ons voorstellen.
“Kan ik gelijk iets brengen om te drinken in afwachting van het eten?” vroeg de vriendelijke barman, terwijl hij me de menukaart aanreikte. En of meneer misschien een krant wil?
“Nee dank je,” zei ik en tikte op mijn boek (Khaled Hosseini – Duizend schitterende zonnen). “En doe me maar een biertje.” Een weloverwogen woordkeuze in de overtuiging dat de goede man een pintje niet zou begrijpen.
“Een pilsie,” zei hij terwijl hij zich naar de bar draaide.
Ik had weer eens te hard geprobeerd.
Nederlanders drinken geen pintjes of biertjes, ze drinken pilsies. Op de koop toe hele kleintjes van 20 centiliter!
woensdag 25 februari 2009
De wetenschappelijke on
Een tijd terug vroeg een klant of ik een tiental namen voor hun nagelnieuwe software en hardwarepakket kon bedenken. Mijlenver verwijderd van wat ik nog geen maand geleden als mijn 'core business' had gedefinieerd.
"Natuurlijk kan ik dat," antwoordde ik ferm en ging me pas achteraf de vraag stellen hoe je zoiets aanpakt. Ik had mezelf niet overschat met mijn gedecideerde antwoord, want een paar uur later had ik een lijstje met namen waarvan ik vrij tevreden was.
Voor alle zekerheid de namen toch even voorleggen aan een paar vrienden uit de naamgevingsector. En los van elkaar kwamen die met min of meer dezelfde suggestie aandragen, wat voor mij onmiddellijk de deugdelijkheid ervan bevestigde.
"Merzurit, kan bijvoorbeeld ook Mezuron worden."
"En misschien kun je overwegen om aan Propeso nog een -n toe te voegen. Dat geeft een wetenschappelijker tintje mee? " Propeson dus.
Mij doen namen op -on vooral aan de gassen uit de tabel van Mendelejev denken. Maar ik onthoud niettemin: als het wetenschappelijk moet klinken eindigt het op -on.
"Natuurlijk kan ik dat," antwoordde ik ferm en ging me pas achteraf de vraag stellen hoe je zoiets aanpakt. Ik had mezelf niet overschat met mijn gedecideerde antwoord, want een paar uur later had ik een lijstje met namen waarvan ik vrij tevreden was.
Voor alle zekerheid de namen toch even voorleggen aan een paar vrienden uit de naamgevingsector. En los van elkaar kwamen die met min of meer dezelfde suggestie aandragen, wat voor mij onmiddellijk de deugdelijkheid ervan bevestigde.
"Merzurit, kan bijvoorbeeld ook Mezuron worden."
"En misschien kun je overwegen om aan Propeso nog een -n toe te voegen. Dat geeft een wetenschappelijker tintje mee? " Propeson dus.
Mij doen namen op -on vooral aan de gassen uit de tabel van Mendelejev denken. Maar ik onthoud niettemin: als het wetenschappelijk moet klinken eindigt het op -on.
Abonneren op:
Posts (Atom)